قدح اندیشه
این وبلاگ تراوشات ذهنی منه که بعد از فکر زیاد بهشون گرم شده و ریخته بیرون.قدح اندیشه
این وبلاگ تراوشات ذهنی منه که بعد از فکر زیاد بهشون گرم شده و ریخته بیرون.سکوت
چند تا از دوستان ما یه کافه‌ای زدند به اسم کافه کتاب لاله‌زار. که البته قبلا اونجا هم کافه بوده ولی این دوستان مدیریت‌اش رو دست گرفتند و کلی دکوراسیون‌اش رو عوض کردند و خلاصه خوب جایی شده دیگه! دقیقا همون چیزی که من می‌خوام. وقتی دیدم یه دختر خانمی تنهایی اومد اونجا و یه قهوه تلخ و بسیار بسیار تند(که یکی از منوهاشونه) رو انتخاب کرد و شروع کرد به خوردن و بعدش پشت سر هم سیگار کشید، انگار خیلی درد کشیده بود و داشت زخم هایی که تو روح اش بود رو با میله داغ میسوزوند تا خوب بشه. انصافا حال کردم! اصلا کاری به شخصیت الانم ندارم، کاری به طرز فکر و فرهنگ خودم ندارم ولی واقعا دوست داشتم که هر شب قبل از اینکه برسم به خونه، برم اونجا و قهوه خیلی خیلی تلخ بخورم و پشت سر هم سیگار بکشم. مشکلی که هست اینه که دو تا چیزی که برام به شدت مضره همین قهوه و سیگاره. واقعا شاید بشه گفت از جمله لذت‌هایی که به خاطر اینکه نمی‌تونم تجربه‌اشون کنم، به شدت احساس ناراحتی می‌کنم همین دوتاست! ولی کلا رفتن به همچین فضایی و شنیدن موزیک زنده، خوندن کتاب‌های کوتاه و خوردن قهوه رقیق با چیزکیک برای ما یک دنیا لذته! باعث میشه راحت‌تر تحمل کنیم این فشارهای روی شونه‌امون رو! باعث میشه از این دنیایی که هر جایی تونسته مارو آزرده فاصله بگیریم. شاید بشه گفت یه چیزی تو مایه‌های می‌خونه‌های قدیم! بذار به این طرز فکر ما بخندند. بذار مسخره‌امون کنند. بذار بگن ما فقط این دو روزه دنیا رو می‌بینیم. بذار تو دلشون بگند بیچاره این جماعت گمراه و ظالین! همین قضاوت‌اشون می‌بردشون اونجایی که فکر می‌کنند ما قراره بریم!
هیچ تضمینی برای اینکه فردا نظرات من راجع به طرز فکر امروزم عوض نشه وجود نداره، ممکنه الان از زور فشارهایی که بهم وارد میشه رو آورده باشم به همچین مکانی و فردا به امثال امروز خودم که همچین جاهایی می‌رند فحش هم بدم!
شیره، شکره، بستنیس
دست به دل ما نزنین
ظرف بلوره، شکستنیس
فحش...
مثلا وقتی میری خونه یه روحانی و از یه لیوان آب می‌خوری و طرف میگه برید لیوان رو آب بکشید، فحشه.
یا وقتی می‌رید خونه یه نفر مهمونی و اصلا محل نمی‌ذارید و هرچی بهتون تعارف می‌کنند که میوه یا آجیل یا شیرینی یا شام بخورید و شما حتی یه لیوان آب هم نخورید و کلامی حرف نزنید، آخرش هم بگید ما رو به زور آوردند اینجا، فحشه!
یا وقتی که مهندسان ژاپنی میان و از مترو تهران بازدید می‌کنند و آخرش می‌گن اگه این پروژه رو برای فاضلاب تهران کار می‌کردید خیلی بهتر بود، فحشه.
یا وقتی تو اتاق تنها هستید و کسی میاد تو و سریع میره سر کیفش و پولش رو می‌شمره که ببینه کم نشده باشه، فحشه.
و امثالهم......
دونستن ادبیات قشرهای مختلف باعث میشه راحت متوجه بشید که کی دارید فحش می‌خورید. به نظرم خیلی خوشبینی‌ه که یه همچین مواردی رو ببینیم و باز هم به من بگی این تفسیره توئه!
خیلی خوبه که آدم خوشبین باشه ولی من غرورم خیلی بیشتر از اینهاست که یه ذره بتونم احتمال بدم که افراد اصلا فکر نکردند به منظور چیزی که می‌نویسند، حرفی که می‌زنند یا کاری که می‌کنند! بلکه اینقدر قشنگ و با نظم هست که تقریبا آدم مطمئن میشه با همین منظور بوده، یعنی اینقدر این فحش دادن به نظرم واضح هست که با استدلالهایی که میاری و خودت هم بهشون شک داری، نمیشه لاپوشونی‌اشون کرد. بهترین کاری که میشه کرد اینه که دقیقا همون کاری رو که آخر اس‌ام‌اس‌ات گفتی بکنیم، یعنی بی خیالی....
بلند نظری‌امونه که میگی بعدا به رومون نیاریم این فحش خوردن‌ها رو. به نظرم بهترین جوابی که میشه داد اینه که اصلا جواب فحش‌اشون رو ندیم. انگار نه انگار. یعنی حتی اینقدر ارزش نداشت که آدم بخواد جواب بده. اصلا خدا به ما مردها امکاناتی داده که راحت امثال این افراد رو دایورت کنیم بهشون، کفران نعمته اگه این استفاده رو نکنیم......
خونریزی روحی!
1)- شرمنده، امروز گیرم، بابا رسول، تو که خودت کسی بودی که وقتی ما حالمون خوب نبود، همه‌اش باهات قرار می‌ذاشتیم بهمون خوش بگذره ، حالا تو دیگه چرا؟!
- خب امثال شماها زیادند دیگه٬ وقتی حالتون خوب میشه، می‌رید پی کارتون، پشت سرتون رو هم نگاه نمی‌کنید دیگه! یادتون میره قبلا چه حرفهایی زدید و چه کارهایی کردید، اینجوریه که ما باید بگردیم دنبال آدم واسه رفاقتمون. بیخیال، ببخشید مزاحمت شدم، به کارت برس!
- به خدا کار دارم امشب، ایشالله یه شب دیگه برنامه بذار٬ حتما در خدمتم.
- ایشالله، منتظر باش حتما خبرت می‌کنم (بعدا از زدن اس‌ام‌اس: حتما منتظر باشی‌ها، صد در صد خبرت می‌کنم، یعنی یه ذره هم شک نکن!!!)
2)
- کجایی؟
- دانشکده فنی دانشگاه تهران.
- کارت کی تموم میشه، بریم همون کافه‌ای که گفتی رفیقات تازه زدند و خیلی باحاله؟
- کارم که تموم شده، می‌تونیم بریم ولی اون دوست من صبح‌ها اونجاست، الان که نیست.
- خب ما به دوستت چه کار داریم، بریم؟
- ترجیح میدم موقعی بریم که اون هم باشه دیگه، بذار جمعه بعد از آزمون می‌ریم اونجا.
- ببین، من حالیم نیست، یه جا یه برنامه‌ای جور کن بریم امشب. خرابم، باید بسازی ما رو! روحیه موحیه داغان!
- باز تو پریود روحی شدی؟! پاشو بیا اینجا ببینم چته، یه کاری‌اش می‌کنیم، رسیدی میس‌کال بنداز....
کم سرمایه‌ای نیست؛
داشتن آدمهایی که حالت را بپرسند
(آنها که همین را هم نمی‌پرسیدند که دیگر هیچ!)
ولی ....
از آن بهتر داشتن آدمهاییست،
که وقتی حالت را می‌پرسند؛
بتوانی بگویی:
خوب نیـــــــــــــــــــــــستم ...!!!
منِ احساساتی...
یه بررسی آماری نشون داد که کلی ها با سرچ کلمه مونولوگ توی گوگل، گذرشون می‌افته به وبلاگ ما! بنده خداها احتمالا کلی هم حالشون گرفته میشه، حالا نمی‌دونم، یعنی واقعا اینقدر در رابطه با این موضوع اطلاعات کمه که همه روزه اینقدر نفر از این طریق معنی‌اش رو سرچ می‌کنند! علی‌الحساب ما که روز اول اسم وبلاگ رو گذاشتیم مونولوگ، چون هدف‌ام بیان عقاید و احساسات خودم بود، خیلی هم دنبال نظر بقیه نبودم، اینه که بنا بود مطالب یه طرفه باشه. حالا که هم ملت لطف می‌کنند، نظر میذارند و هم اینکه ملت به گوگل فحش میدند سر وبلاگ ما، اسم وبلاگ رو عوض کردیم و گذاشتیم "قدح اندیشه". ایشالله این اسم آخر عاقبت به خیر بشه!
برای خودم: از اون شش روزی که تو پست قبلی نوشته بودی، سه روز باقی مونده.
تو حتی سر برنگردوندی ببینی که.......
دوستی رباتی
یک دسته از آدم‌ها هستند که ترازویشان را توی دوستی در حال تعادل قرار داده‌اند.
بی کوچکترین خطایی.
رباتی می‌شوند با برنامه ای عینا شبیه به خودت و هیچ تلاش و خلاقیتی فراتر از این برنامه انجام نمی شود.
اس ام اس بزنی. اس ام اس می زنند.
زنگ بزنی. زنگ می زنند.
میس کال بیندازی. میس کال میندازند.
نامه بنویسی. نامه می نویسند.
دعوا کنی. دعوا می کنند.
قهر کنی. قهر می کنند.
هدیه بدهی. هدیه می دهند.
خوشحال باشی. انرژی می دهند.
غمگین باشی. غمگین‌ترت می کنند.
جواب میس کال ندهی. جواب میس کالت را نمی دهند.
برایشان لایک و کامنت بگذاری. برایت لایک و کامنت می گذارند.
بعد یک جا چشم هایت را باز می کنی و می بینی بیشتر تو بودی که برای حفظ رابطه تلاش کرده بودی و طرف مقابلت تنها آینه ای در برابر تو بود. تو که خسته شوی. تو که کم انرژی شوی. تو که برای چند لحظه خودت را پشت اتفاقی پنهان کنی. تو که از اتفاق کوچک یا بزرگی دلخور شوی. تو که شلوغ شوی. تو که بخواهی عمق رفاقت ات را بسنجی، می بینی آدم ها نیستند. رفته اند. شاید رفته اند تا ربات یکی دیگر شوند.
البته به این نکته هم باید اشاره کرد که ممکنه یکی با من این نوع ارتباط رو داشته باشه ولی با کسای دیگه خیلی خوب هم رفاقت کردن رو بلد باشه. البته در کل توی این سن و این شرایط، آدم باید تمام انرژی اش رو بذاره رو رابطه هایی که براش باقی می مونند، چون هم وقتش کمتر از قبله و هم انرژی اش. دیگه الان زمان وقت تلف کردن های الکی با آدمهایی که براشون مهم نیستی، نیست! الان باید بشینی و از میوه درخت رفاقت هایی که تا الان پرورش دادی بخوری، مثل باغبانی که دیگه بیل اش رو گذاشته زمین و زیر سایه این درختها نشسته و میوه می خوره. طبیعتا همه درختها هم میوه نمی دن، بعضی هاشون فقط تزیینی ان، برای تو گلدون خوب بودند! نه میوه می دن، نه میشه بهشون تکیه داد، فقط زحمت زیادی کشیدی واسشون. الکی خاک رو هم فقیر می کنند، تازه باید کلی زحمت دیگه بکشی و با تبر قطع اشون کنی، یعنی زحمت دوبل! (به قول گارسن نایب ساعی: دابِل) ولی باید این زحمت رو می کشیدی که بفهمی کدوم درخت ارزش داشته، کدوم نداشته! شش روز دیگه دلت نمی سوزه، مطمئنی همه تلاش ات رو کردی.....