یک شعر، یک خاطره

اردوی جهادی خوسف اولین اردو جهادی فارغ‌التحصیلی من بود. اصلا نمی‌دونم چی شد که تصمیم  گرفتم برم اون مسافرت رو. چون تقریبا رفیق‌های صمیمی‌ام نمی‌رفتند و من هم از فارغ‌التحصیل‌ها کسی رو نمی‌شناختم. خلاصه رفتم دیگه. یه مقداری بهم سخت گذشت. البته شروع دوستی و رفاقت با بعضی از هم‌دوره‌ای‌هام از همون جا شروع شد. ولی کلا جوی که توی اون مسافرت ایجاد شده بود و همچنین طولانی بودن اون مسافرت و دوری از خانواده واسم خیلی سخت بود. روزهای آخر دعا می‌کردم که زودتر مسافرت تموم شه و برگردم تهران. البته این‎ها هیش‌کدوم دلیل بر بد بودن اون مسافرت نبود. خلاصه ما که حسابی اوضاع احوال‌امون توی اون مسافرت دپرسی بود شروع کردیم به خوندن شعر کتاب‎هایی که توی مسافرت وجود داشت. تازه اونجا بود که آشنا شدم به ه.ا.سایه. یا به قول خودمون هوشنگ ابتهاج. کسی که توی چهارسال دبیرستان فقط اسمش رو شنیده بودیم و بعضا ناراحت بودیم که چرا باید این همه شاعر و نویسنده رو همراه با اسم کتاب‌هاشون حفظ کنیم، رسیده بود به موقعیتی که اینقدر از شعرهاش خوشم اومد که تا رسیدم تهران رفتم و سریع کتاب شعرش رو خریدم و سال بعدش که اون کتاب زیر بارون حسابی خیس خیس شد هم دلیل بر اون نشد که بندازم‌اش دور.

به نظرم این دو شعر که اون سال باهاش آشنا شدم جزء بهترین شعرهایی محسوب می‌شه که تا الان خوندم:

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
 در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

 خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
 تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت
 
 دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت
قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
 پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت
 
 کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
 خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت
 
 درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
 آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت
خرمن سوخته‌ی ما به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت
 
 بود آیا که ز دیوانه ی خود یاد کند
 آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت
 

یادم تو را فراموش...