شتاب اولیه

سلام

از اونجایی که می‌خوام این وبلاگ مونولوگ باشه و من فقط تراوشات ذهنی‌ام رو بنویسم(نه خاطرات روزمره‌ام رو)٬ از این حرف‌ها که: من دارم دوباره وبلاگ راه می‌اندازم و خوانندگان من برگردید و دوباره مطالب من رو بخونید نخواهم زد. فقط اینکه خلا یه همچین وبلاگی رو دارم حس می‌کنم و همین هم باعث شده که دوباره به سرم بزنه بنویسم.

سعی می‌کنم از محل کار تعریف کنم٬ البته نه اونقدر تابلو که فرداش رئیس‌امون بیاد بگه اینا چیه که تو وبلاگ‌ات راجع ما نوشتی!

از رابطه‌هام با افراد مختلف و سیستم مدیریت ناخودآگاه ذهنی من در ارتباط با دیگران که البته بخش عمده‌اش برای خودم هم هنوز ناشناخته است.

از نگاه‌ام به آینده و برنامه‌هایی که دارم بهشون فکر می‌کنم.

و در آخر هم مثل تمام ایرانی‌ها که خودشون رو کارشناس همه چیز میدونن شروع می‌کنم به نقد کردن دیگران و عملکردها و کلا چیزهایی که تو محیط بیرون از من وجود دارد.

راجع به سیاست هم بنا دارم ننویسم ولی شاید اشاره‌وار یه حرفایی زدم٬ شاید.

موضوعات زیادی است که باید بوسیله اجاق گاز تفکر بیشتر گرم شوند و بعد از منسبط شدن از ذهن‌ام بریزند بیرون.

فعلا فکر کنم همین‌ها برای شتاب اولیه حرکت از حالت سکون کافی باشه. 

این روزهای زندگی ام مصداق بارز و عینی این آهنگ خواجه‌ امیری‌ ه که میگه:

به اون شبا که خندونم٬ که تقدیر رو نمی دونم....

حکایت این روزهای زندگی‌ام مثل اون معتادی‌ه که داشت تزریق می‌کرد ولی زیر لب می‌گفت هر وقت که اراده کنم ترک می‌کنم.....